Fragment uit: ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar
‘De juristen binnen de Vrije Universiteit hoefden nauwelijks te worden overtuigd. Bij monde van I.A. Diepenhorst werd de lobby voor Thiam Hien een half jaar later voortgezet. ‘Het zou onze universiteit sieren indien zij op deze wijze een voorvechter voor de handhaving van de mensenrechten in het heden zich te dezen zo ongelukkig gedragende Indonesië wilde eren’, schreef Diepenhorst het College van Decanen. Hij erkende dat ‘uitnemende wetenschappelijke verdiensten voor de beoefening van het recht niet aanwezig’ waren. ‘Daarentegen is er een reële geheel belangeloze inzet voor het bevechten van recht en gerechtigheid dat op hoge waardering aanspraak maakt’.
De keuze lag in Indonesië politiek gevoelig. Thiam Hien was in 1913 geboren in Atjeh en werd opgeleid aan de toenmalige Rechtshogeschool in Batavia, waarna hij rechten ging studeren te Leiden. Tijdens de onafhankelijkheidsoorlog koos hij de zijde van de nationalisten, maar bepleitte tegelijkertijd verzoening met Nederland.
Tijdens het bewind van Soekarno (1945 – 1965) kwam hij al op voor de mensenrechten. Maar dat bracht Thiam pas in de problemen nadat generaal Soeharto aan de macht kwam, vooral toen hij gearresteerde leden van de (vermeende) communistische couppoging begon te verdedigen. Hij werd in de daaropvolgende jaren twee keer gearresteerd en tot langdurige gevangenisstraffen veroordeeld.’
Lees de volledige tekst over het eredoctoraat voor Yap Thiam Hien in ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar