Fragment uit: ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar
'Dat Sprey de traditionele kloof tussen de waterproductieafdeling (de zogenoemde blauwe sector) en de terreinbeheersafdelingen (de groene sector) wist te overbruggen, werd in de voordracht nadrukkelijk beklemtoond. ‘Sprey is erin geslaagd een verandering in de attitude van de duinwaterleidingbedrijven ten aanzien van het milieu en de rol van het natuurwetenschappelijk onderzoek daarbij tot stand te brengen’.
Sprey was een lange weg gegaan voor hij bij de waterhuishouding terecht was gekomen. Hij werd in Batavia geboren. Zijn jaren des onderscheids (van zijn twaalfde tot zijn zeventiende) bracht hij door in concentratiekampen onder de Japanse bezetting. In 1946 vertrok hij naar Nederland waar hij de opleiding tot genie-officier volgde aan de Koninklijke Militaire Academie (KMA) in Breda. Hij diende het militaire apparaat ruim twintig jaar in verschillende functies, onder meer als hoofdinstructeur bij de kaderschool Genie en als ‘stafofficier bijzondere operatiën’, zoals het in ambtelijk jargon heette. Tussentijds had Sprey zijn ingenieursdiploma gehaald aan de Technische Hogeschool Delft en was hij, namens het leger, begin jaren zestig betrokken bij de bouw van een radiologisch laboratorium van de Nederlandse Organisatie van Toegepast Natuurwetenschappelijk Onderzoek (T.N.O) in Rijswijk.
In 1969 maakte Sprey de overstap naar het Provinciaal Waterleidingbedrijf. Naar eigen zeggen fungeerde Sprey er meer als manager dan als onderzoeker. Het onderzoek liet hij over aan de zes studenten van de Vrije Universiteit die gemiddeld jaarlijks via het Waterleidingbedrijf te werk gesteld werden. Sprey toonde zich maar wat trots op zijn rol als bemiddelaar tussen bedrijfsleven en wetenschap: ‘Bij andere waterleidingbedrijven bestaat niet zo’n vruchtbare samenwerking met de wetenschap.’ Erepromotor prof. dr. W.H.O. Ernst beklemtoonde in zijn toespraak op 20 oktober 1990 niet alleen Spreys belang voor de Nederlandse natuurwetenschappen, maar stond ook stil bij zijn inspanningen voor de bereiding en verspreiding van veilig drinkwater in ontwikkelingslanden.
Sprey deed in de aanloop naar het eredoctoraat een opmerkelijk aanbod: het Provinciaal Waterleidingbedrijf bood aan de bloemdecoraties voor de Dies te verzorgen, een aanbod waarvan de Vrije Universiteit dankbaar gebruik maakte. Ook in een ander opzicht buitte Sprey het eredoctoraat publicitair goed uit: zijn rede Drinkwater en natuurbeheer. Conflict of synthese, uitgesproken na de toekenning van het doctoraat, zag in een verzorgde uitgave van het Provinciaal Waterleidingbedrijf het licht.
Lees de volledige tekst over het eredoctoraat voor Casper Sprey in ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar.