Terwijl steeds meer mensen geen woning hebben, hebben wij een maatschappij gecreëerd die sociale behoeften en daarmee basis- en mensenrechten, koppelt aan huisvesting. Schneider: "Denk bijvoorbeeld aan privacy en intimiteit, die basisrechten zijn in de mensenrechtenwetgeving en nationale wetgeving. Deze rechten betreffen het huiselijke, familiale en privé-leven, ons innerlijke, emotionele en seksuele leven, en veronderstellen dat privé en openbare sfeer gescheiden zijn door de muren van een appartement. Of denk aan de manier waarop we omgaan met huiselijk geweld. Het is onmogelijk om in het openbaar een straatverbod adequaat te handhaven of mensen tegen geweld te beschermen.
"Denk aan het feit dat je in het openbaar je kleren niet mag uittrekken om je te wassen, dat je in het openbaar geen seks mag hebben en er ook niet mag slapen. Of denk aan de coronapandemie, waarbij de maatstaf is dat je contacten mensen uit je eigen huishouden zijn. En maatregelen vaak berusten op de mogelijkheid voor mensen om zich terug te trekken in appartementen, om van daaruit te werken, te studeren en te leven," legt Schneider uit. Huisvesting is dus niet alleen noodzakelijk voor een fatsoenlijke levensstandaard, maar is ook essentieel om rechtsbescherming, veiligheid, saamhorigheid en welzijn mogelijk te maken.
De vragen die zich opdringen en waarop het onderzoek van Schneider antwoorden geven zijn, in haar eigen woorden: "Wat gebeurt er wanneer men geen eigen huis heeft, geen muren om de voorwaarden te scheppen die het mogelijk maken intimiteit te beleven? Hoe kunnen dakloze individuen in privacy en intimiteit leven? Wat betekent thuis, veiligheid en bescherming voor hen? Nemen ze stappen om hun rechten op te eisen en zoeken ze bescherming bij de staat en zo niet, welke alternatieve mechanismen ontwikkelen ze?"