Fragment uit: ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar
‘Notohamidjojo was aanvankelijk leraar geschiedenis aan de kweekschool in Solo. In 1948 ging hij rechten studeren en werd na het behalen van zijn doctoraal in 1956 directeur van een christelijke lerarenopleiding. Die bouwde hij uit tot een bijzondere, op christelijke grondslag gebaseerde universiteit. […] Al in 1966, bij de uitreiking van het eredoctoraat aan T.S.G. Mulia, was de naam van Notohamidjojo gevallen. De immer actieve prof. dr. J. Verkuyl had gesuggereerd Notohamidjojo ook een eredoctoraat te bezorgen, om zo de gereformeerden op Midden-Java niet te mishagen. Dat was toen niet doorgegaan, aangezien Notohamidjojo in een ‘echtscheidingsprocedure’ gewikkeld was, die voor de VU ‘een hinderpaal’ was. Nadien begon Notohamidjojo onder leiding van Verkuyl aan een proefschrift, dat er echter nooit kwam: ziekte en heimwee deden hem in december 1970 terugkeren naar Indonesië.
[…] Prof. Verkuyl vroeg zich op 29 maart 1971 in een brief aan de senaat af ‘wat wij kunnen doen om hem alsnog te verschaffen waarop hij recht heeft, namelijk de eer en waardigheid van een doctorstitel’. Verkuyl beschouwde het eredoctoraat ‘als een vriendendienst aan iemand met wie ik gedurende zo vele jaren verbonden ben’. De senaat voelde wel voor een eredoctoraat. […] Dat nam niet weg dat de brief van Verkuyl ergernis wekte. […] Omdat de senaat als geheel echter ijverde voor het eredoctoraat van Notohamidjojo, kwam dat er ook.
Zijn kwaliteiten werden breed uitgemeten: zijn toewijding aan de christelijke universiteit op Java, zijn wetenschappelijke geschriften in de rechtsfilosofie en de staatsleer en zijn praktische verdiensten om het christendom een eigen plaats te bezorgen in de Javaanse cultuur. Prof. mr. W.F. de Gaay Fortman zou als promotor optreden. Zo leek alles in kannen en kruiken. Tot de Studentenraad van de Vrije Universiteit (SRVU) drie weken van tevoren lucht kreeg van de op handen zijnde promotie. Die tekende fel protest aan tegen het besluit, aangezien ‘de keuze is gevallen op iemand, die zich in woord en geschrift heeft doen kennen als een verdediger van de “Orde Baru”, de zogenaamde “Nieuwe Orde” van de generaals in Indonesië’, die sinds 1965 in Indonesië gold. De SRVU beschouwde het eredoctoraat niet slechts als een provocatie aan haar adres maar vooral aan dat van ‘de democratische krachten’ in Indonesië. De raad wees er fijntjes op dat in september 1965, bij de coup van generaal Soeharto, 249 studenten van de christelijke universiteit waren verwijderd ‘met medewerking van mr. O. Notohamidjojo’. Trouw pikte het protest op en gaf die onder de titel ‘Felle kritiek op VU-erepromotie’ weer in de krant van 16 augustus 1972. De senaat keerde zich verontwaardigd tegen deze ‘persoonlijke aanval’ op Notohamidjojo, een aanval die bovendien ‘wemelt van onwaarheden’. De SRVU ging echter onverstoorbaar door met het protest, dit tot ergernis van behoudende gereformeerden die de senaat verweten ‘bang’ te zijn voor het protest en ‘geen knip voor de neus’ waard te zijn. De nieuwe rector magnificus I.A. Diepenhorst verdedigde zich ook vol vuur tegen deze verwijten.
Het protest zou nog geruime tijd doorgaan […], de uitreiking ging gewoon door.’
Lees de volledige tekst over het eredoctoraat voor Oeripan Notohamidjojo in ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar.