Fragment uit: ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar
‘[…] Pas in 1939, hij was toen twintig, ging Horder in Oxford medicijnen studeren. Die werd door de oorlog afgebroken: ‘I served in the army during the war – without glory’. In 1945 pakte hij deze de studie weer op, maar zonder er veel genoegen aan te beleven. Hij weet dat aan zijn gebrekkige wetenschappelijke achtergrond, maar miste ook visie bij zijn geneeskundige leermeesters die het ontbrak aan een brede algemene ontwikkeling. Horder werd basisarts met de intentie om psychiater te worden. Voor het eerst in zijn geneeskundig leven kreeg hij schik in zijn werk. Hij kwam te werken in het centrum van Londen als dokter. Daar zag hij dat vrijwel alle financiële middelen ziekenhuizen ten goede kwamen – en niet de ‘gewone’ huisarts.
Horder stelde zich twee doelen als arts: hij wilde een beroepsopleiding voor huisartsen. En hij streefde in een voornamelijk op het fysieke gerichte wetenschap een revolutie na: Horder wenste meer aandacht voor de psychologische en sociale factoren die gezondheid of ziekte bevorderden. Zijn pleidooien voor een beroepsopleiding waren niet aan dovemansoren gericht. Niet alleen in Engeland, ook in andere Europese landen werd de noodzaak voor een aparte opleiding van huisartsengeneeskunde ingezien. De loopbaan van Horder kwam in een stroomversnelling: hij gaf enkele jaren les aan de prestigieuze London School of Economics en was een jaar gastdocent aan de universiteit van Nottingham.
Dat Horder juist van de Vrije Universiteit een eredoctoraat ontving, kan worden toegeschreven aan het belang dat zij als een der eerste universiteiten hechtte aan huisartsengeneeskunde. Toch ging de komst van Horder in oktober 1985 vrij geruisloos aan de VU voorbij. Kort na de erepromotie gaf hij een gastcollege voor een nagenoeg lege zaal. Ad Valvas, dat hem daags daarna interviewde, zag daarin de oorzaak dat Horder ‘een vermoeide indruk’ maakte tijdens het vraaggesprek. Kennelijk was er voor zijn pleidooi om psychologische en sociale factoren bij het ziekteproces mee te wegen toch niet zoveel belangstelling als hij (en de Vrije Universiteit) wel wenste(n).
Lees de volledige tekst over het eredoctoraat voor John Horder in ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar
