Fragment uit: ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar
Cardenal was voorgedragen wegens ‘zijn onvermoeibare inzet voor de culturele ontwikkeling van de armsten uit de Nicaraguaanse samenleving’. Dat zal de bezwaren niet hebben weggenomen. De rector wist zich echter gesterkt door de vele aanbevelingen, die het College van Bestuur door promotor Mineke Schipper werden voorgelegd. Zo schreef niemand minder dan de befaamde Engelse toneelschrijver Harold Pinter (auteur van het ook in Nederland veel gespeelde stuk The Caretaker) dat Cardenal ‘a poet of immense distinction and authority’ was.
Hij was niet de enige buitenlandse supporter van het eredoctoraat. De Britse literatuurwetenschapper John Lyons plaatste Cardenal op één lijn met de communistische dichter Pablo Neruda. Cardenal, scheef Lyons, onderging invloed van de dichters die hij in zijn jonge jaren vertaalde: Allan Ginsburg, William Carlos Williams en vooral Ezra Pound – een dichter, die na 1945 overigens in een slechte reuk kwam te staan vanwege zijn sympathie voor het fascisme. Ook als minister bleef Cardenals dichtershart kloppen, aldus Lyons: als minister van Cultuur droeg hij zorg voor betaalbare boeken, die voor iedereen toegankelijk waren.
Ook professor P.J.D. Drenth, die enkele vraagtekens had geplaatst bij de toekenning, was nu ‘om’. Hij schreef erepromotor Mineke Schipper onder de indruk te zijn van Cardenals ‘vanuit evangelisch motief geïnspireerde visie op maatschappij, cultuur en onderwijs, en de wijze waarop hij als minister van cultuur deze visie in praktische toepassing heeft omgezet.’
Het had overigens maar weinig gescheeld of Cardenal had het eredoctoraat geweigerd: […] ‘De persoon Cardenal komt teveel centraal te staan, terwijl al die mensen, die echt aan de basis de Nicaraguaanse cultuur hebben verspreid, naamloos blijven.’ Hij nam de bul desondanks in ontvangst, omdat die ‘een belangrijke internationale erkenning is voor Nicaragua en de revolutie’.‘
Lees de volledige tekst over het eredoctoraat voor Ernesto Cardenal in ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar