Fragment uit: ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar.
‘Bos werd geboren in Dordrecht en studeerde tot 1960 rechten aan de Vrije Universiteit. Hij trad kortstondig in dienst van het Ministerie van Economische Zaken, om in 1963 over te stappen naar dat van Buitenlandse Zaken. Daar begon hij als assistent juridisch adviseur een ambtelijke mars door het instituut, die hem in 1989 zijn hoogste functie bracht: die van juridisch adviseur van de minister.
Zo op het eerste gezicht niet wat je noemt een indrukwekkende loopbaan. Maar Bos ontplooide als agent van de Nederlandse regering tal van activiteiten. Hij maakte jarenlang deel uit van de Internationale Rijnvaart Commissie, hij was lid van de Zeerechtconferentie van de Verenigde Naties. En hij was, dichter bij huis, lid van de Staatscommissie voor internationaal Privaatrecht. Sprak daaruit al dat Bos een woord voor de wereld had, hij had als gereformeerd kerklid ook een Woord voor de wereld. Zo nam hij zitting in de Commissie voor Internationale Zaken van de Raad van Kerken in Nederland.
Al deze activiteiten zijn niet gering en toch zou Bos daarvoor nooit een eredoctoraat hebben gekregen als hij zich niet, in de herfst van zijn loopbaan, had ingespannen om een Internationaal Strafhof te helpen voorbereiden. In 1995, kort na de massamoorden in Rwanda en met de oorlog op de Balkan nog vers in het geheugen, werd Bos voorzitter van een commissie van de Verenigde Naties, die ervoor moest zorgen dat (oorlogs)misdadigers hun gerechte straf niet ontliepen. Na jarenlang getouwtrek ging het Strafhof in 2003 in Den Haag van start. Bos moest al zijn diplomatieke talenten aanspreken om zoveel mogelijk landen het protocol te doen ondertekenen. Toen dat ten slotte medio 1998 slaagde, werd Bos met een staande ovatie geëerd – ‘een terechte erkenning voor al het door hem verrichte werk!’, schreef erepromotor prof. dr. P. Vlas trots.’
Lees de volledige tekst over het eredoctoraat voor Dirk Hoogendoorn in ‘Het is ons een eer en een genoegen: eredoctoraten aan de Vrije Universiteit sinds 1930’ van Wim Berkelaar.
