Foreign Land – de tentoongestelde werken
Wij willen leven
Wij willen leven is de vertaling van de Arabische handgeschreven tekst die in neon kleuren neonlicht aan de wand bevestigd. Erom heen staan in vrolijke kleuren de hartenkreten die Palestijnse vrienden van de kunstenaar uit Palestina op haar uitnodiging in vrolijke kleuren op de wand hebben gezet. Met ogenschijnlijk lichtvoetige en humoristische kunstwerken verbeeldt kunstenaar Susanne Khalil Yusef (Duitsland, 1984) de pijn, de wanhoop en het verdriet van het Palestijnse volk. Maar ook is haar werk gericht op het creëren van onderlinge verbondenheid tussen mensen die op verschillende plekken leven. Yusef vertaalt de dagelijkse ervaringen van haarzelf, vrienden en familie naar beelden naar zachte, kleurrijke en duurzame materialen, zoals het tapijt met een palmboom die in brand staat en de plastic stoel die overal mee naartoe wordt meegesleept, maar dan uitgevoerd in brons. Aandoenlijk is de Uitschieter: een wortelachtig figuur met verwrongen glimlach in glimmend metaal die symbool staat voor de migrant die probeert voet aan de grond te krijgen.
Chin. Ind. Rest.
Het aspect van aanpassing komt ook terug in het werk van Benjamin Li (Nederland, 1985). Zijn bijdrage toont zowel de veerkracht als de strijd die met migratie gepaard gaat. Uitgangspunt in zijn werk is het Chinees-Indische restaurant, waarin ook zijn ouders werkten toen zij naar Nederland kwamen. Door deze traditie te vermengen met absurde humor stelt hij issues als stereotypering en nationalisme aan de kaak. De foto’s van zijn ouders in Oranje Holland shirts en het versimpelde zelfportret, bestaande uit twee helften van de gezichten van zijn ouders, tonen de zoektocht naar interculturele identiteit en het maken van een eigen verhaal. Het Chinees-Indische restaurant bestaat alleen in Nederland maar verdwijnt langzamerhand uit het straatbeeld. Om dit cultureel fenomeen te eren en onder de aandacht te brengen, vermengt Li alledaagse uitingen van het Chinees-Indische restaurant in suikerzakjes, rozetjes, menukaarten en gerechten in zijn kunst. Zo toont Li drie puzzels van typisch Chinees-Indische gerechten, zoals Koe Lo Yuk. De witte puzzelstukjes staan voor het verdwijnen van Chinees-Indische restaurants in Nederland. Het aantal ervan komt overeen met de leeftijd van Benjamin Li en neemt dus met de jaren toe.
Emotioneel archief
Het werk van Anthony Ngoya (Frankrijk, 1995) gaat in op het belang van herinneringen en het geheugen in de vorming van identiteit. Hij gebruikt media die al een geschiedenis in zich dragen of suggereren, zoals oude films, foto’s, stukken textiel, tegels, en beschildert, bedrukt en vermengt deze totdat nieuwe beelden ontstaan. Persoonlijke en collectieve herinneringen lopen hierin door elkaar heen. In Foreign Land toont hij een beeld en geluidinstallatie in een huiskamersetting. De verschillende beeldschermen laten bewerkt materiaal zien uit persoonlijke en publieke bronnen: archiefbeelden van politieke en sociale gebeurtenissen in de Republiek Congo tussen 1960 en 1990, afkomstig van Congolese en Franse media; opnames van Franse toeristen die Congo bezochten, homevideo’s die de ouders van de kunstenaar maakten en ruisbeelden die tijdens het zappen tussen zenders ontstaan. De installatie refereert zowel aan de complexe werking van het geheugen als de familiegeschiedenis van Ngoya, die mede gevormd is door het koloniale verleden van Congo en Frankrijk. Het vertellen van verhalen is hierin van groot belang. Iedere keer als een verhaal wordt verteld, wordt een ander deel belicht.
Innerlijke wereld
Materialiteit en zintuiglijkheid, maar ook geur en ruimtes spelen ook een belangrijke rol in het werk van Abul Hisham (India, 1987). Zijn werk gaat over de spanning tussen de innerlijke mentale ruimte van een individu en de machtsstructuren en hiërarchie in politieke en religieuze systemen. In zijn werk, grijpt hij zowel terug op eeuwenoude tradities in India als op zijn eigen geschiedenis. Door materialen te bewerken, ze te beschilderen, en erin te hakken en kerven, graaft hij zich letterlijk een weg door zijn eigen geest en onderzoekt hij hoe mentale processen tot uiting komen in het lichaam. De sterke materialiteit trekt de beschouwer mee naar zijn eigen binnenwereld. Speciaal voor Foreign Land creëerde Hisham een nieuwe installatie. Op verticalen panelen zijn in aardetinten voorstellingen geschilderd met mensen die zich als pelgrims in een groep voortbewegen. Over de voorstellingen lopen zwarte inkepingen die verwijzen naar de fysieke en emotionele littekens die mensen op de vlucht met zich mee dragen. De panelen zijn letterlijk begrensd met door een modderachtige substantie. In het portret van een persoon en het geabstraheerde huis naast de panelen, is het verlangen naar een thuis voelbaar.
