Eugenie Boon (Willemstad, Curaçao 1995) is een multidisciplinaire kunstenaar wiens werk draait om haar opvoeding op het eiland Curaçao en de historische relatie van het eiland met Nederland. In haar poging om de subtiele complexiteiten die ze in haar dagelijks leven tegenkomt te begrijpen, wordt ze voortdurend geconfronteerd met het aspect van dualiteit. Bijvoorbeeld over onderwerpen als religie, kolonialisme, gender, ongelijkheid en identiteit. Het vinden van een balans in dualiteit komt terug in haar performances, installaties, videowerken en schilderijen en bijbehorende teksten. Op een sjamanistische, speelse, poëtische maar toch kritische manier worden persoonlijke ervaringen vermengd met bevragende sociaal-politieke vraagstukken en culturele institutionele structuren. Als toeschouwer worden we uitgedaagd om onszelf te herkennen en wellicht te reflecteren op onze eigen positie.
To nos hendenan (Our People)
Deze serie schilderijen laat geen individuele mensen zien, maar de typische manier van leven op Curaçao. Tegelijkertijd stellen ze de manier waarop we cultuur waarnemen in vraag door stereotypering. Door beeldtaal die als typisch Caribisch wordt gezien, zoals felle vrolijke kleuren, te combineren met details en materialen uit de middenklasse, onthult ze complexere onderliggende verhalen over het ontstaan en de gevolgen van sociale hiërarchie.
Through my father's lens 2x
Deze serie schilderijen gaat over het culturele erfgoed dat van generatie op generatie wordt doorgegeven en de toe-eigening van het eigen leven. De werken zijn geïnspireerd op de professionele foto's die haar vader maakte en waarvoor zij als muze inspiratie gaf. Door deze scènes op haar eigen manier weer te geven onderzoekt Boon de voordelen en het verlies van dit erfgoed.
Romanticizing the American dream
Dit werk kan zowel worden beschouwd als een eed op het werk van haar vader, als een kritische uitspraak over de objectieve positie die vrouwen van jongs af aan innemen. De roos en de roodharige teddybeer zijn symbolen van Valentijn en zijn de droom van onschuldige en romantische liefde, maar tegelijkertijd sterk gecommercialiseerde objecten. Hetzelfde kan gezegd worden van vrouwen die in families worden verhandeld als bruidsschat om de sociale ladder te beklimmen.
Krese par’i pia pa nabega den bida (grow pair of legs to navigate life)
Dit werk gaat ook over hoe sociale hiërarchie iemands vermogen om te presteren negatief beïnvloedt en hoe dit van generatie op generatie wordt doorgegeven. Zelfs in het huidige eigendom van een land kun je de koloniale geschiedenis terugvinden. Uitgangspunt voor dit werk is de manier waarop een ouderling of een verheven autoriteit kan worden ervaren. Dit wordt voorgesteld door de scène en door details als een halo, de DNA-structuren die de twee figuren vormen en de gele golven die zenders van informatie zijn. Net als in andere werken zijn de kleuren rood en blauw prominent aanwezig omdat ze de meer reactieve of proactieve manier symboliseren waarop we kunnen reageren op ongelijkheid.
At'e Wega! (The game/ the Situation!)
In de werken van Eugenie Boons zijn bordspellen een terugkerend thema. Hoewel speels, weerspiegelen ze machtsovertuigingen in een samenleving en door hun toegankelijkheid kunnen ze heel normatief worden. In deze installatie vormt het zeer Europese bordspelmonopolie de basis voor een voorstelling waarin een typisch kinderliedje op Curaçao wordt verbonden met het handelsaspect. Het toont een alternatieve strategie om over pijnlijke geschiedenissen te communiceren.
Bonkon’e (Good with Thou)
Het werk van Eugenie Boon toont als een wereld van transformatie waarin generaties, talen, mensen, culturen en media met elkaar verbonden en bevraagd worden. In deze installatie zien we de typisch Hollandse klompen tussen twee objecten die uitvergrote symbolen zijn uit een kaartspel dat bekend staat als Bonkon'e (Good with Thou). Niet gefokt in de Nederlandse cultuur hebben de mensen op Curaçao een spel geadopteerd en gemaakt dat lijkt op het Europese kaartspel, maar met meer ambigue figuren dan op de seksualiteit van man en vrouw.
Pega Saya
Een andere belangrijke manier om de dualiteit in haar kunst te laten zien, is door op te treden als haar alter ego Pega Saya, het kind van Kompa Nanzi (ook bekend als Anasi). Dit is een volksverhaalpersonage dat zijn oorsprong vindt in West-Afrika en verder reisde naar het Caribisch gebied, door de trans-Atlantische slavenhandel. Anasi wordt soms beschouwd als de god van alle kennis van verhalen en in de rol van een bedrieger is hij een van de belangrijkste personages van de West-Afrikaanse, Afro-Amerikaanse en de Caribische folklore. In haar performance gebruikt Boon deze maskers of hoofden die staan voor verschillende mogelijke reacties, van rode reactieve woede tot proactief blauw, alles over het vinden van balans binnen de dualiteit.