Je wil studenten wel betrekken, maar hoe krijg je ze betrokken? Hoe motiveer je ze tot input over het hele curriculum, terwijl de cursusevaluatie niet eens wordt ingevuld? Om antwoord te geven op deze vragen kan het helpen om te reflecteren op de mate van competentie, verbondenheid en autonomie binnen het project (Deci & Ryan, 1985; 2000). Het model van Healey (2019), grondlegger van Students as Partners, kan je hierbij helpen.
Niveaus van betrokkenheid: wisselende behoeften
Studenten kan je betrekken op verschillende niveaus: informeren, raadplegen, betrekken, partnerschap en gedeeld leiderschap. Hierin is informeren het niveau waarin studenten de minste impact hebben en gedeeld leiderschap het niveau waarin iedereen dezelfde zeggenschap heeft over elk deel van het proces. De overige vormen van samenwerken zitten hiertussen. Het is belangrijk om te beseffen dat het ene niveau niet beter of slechter is dan het andere. Ook hoeft binnen een samenwerking niet één vaste vorm te zijn.
In het geval van het project over curriculumvernieuwing kan het bijvoorbeeld zijn dat je eerst input wil verzamelen van studenten, daarna samen gaat nadenken over eventuele vernieuwingen en dit vervolgens zelf uitwerkt. Wil je de motivatie van studenten bevorderen dan is het goed om de drie basisbehoeften te vergelijken met de vijf niveaus van samenwerking in je project. In hoeverre hebben de studenten autonomie in de samenwerking? In hoeverre voelen ze zich verbonden met het project? Wat zijn hun competenties en hoe kunnen die benut worden in de samenwerking? Kijk naar de vijf niveaus van betrokkenheid en bepaald welk niveau het meest geschikt is om studentenmotivatie te verhogen. Is er een vaste vorm waarin jullie samen willen werken of past het binnen het project om te wisselen van samenwerkingsvorm?
Communiceer duidelijk met de studenten
Het kan als student best ingewikkeld zijn om ineens in de wereld van ‘docenten’ te stappen. Hoe verhoud je je ertoe? Wat zijn je taken? Wat kan je wel en niet inbrengen? Door eerst als docent zelf na te gaan hoe de rollen in de samenwerking verdeeld zijn en dit vervolgens te bespreken met de studenten zal de motivatie groeien. Je geeft ze dan meer autonomie, gevoel van competentie en de verbondenheid groeit. Je spreekt dan niet van ‘een klusje voor de student’, maar van een partnerschap, waarbij je expliciet vraagt naar de ervaringen en inzichten van de student. Dát wordt gewaardeerd door studenten. Wanneer je de impact die studenten kunnen maken laat groeien en we elkaar zien als partner, kan de verbondenheid én de kwaliteit van onderwijs toenemen.
