Twee jaar geleden zagen ze elkaar voor het laatst, nu is de sfeer direct weer vertrouwd. Ze lunchen in de mensa, krijgen een rondleiding door de UB en universiteitshistoricus Ab Flipse vertelt hun meer over een tentoonstelling over eerstegeneratiestudenten. Daarna strijkt het gezelschap neer in Grand Café LIVING voor een borrel en diner.
Een dierbare herinnering als begin
De borrel start met aandacht voor Kees Rink. Een geliefde studiegenoot, 68 jaar geworden, in februari overleden. Hij wordt herinnerd met een glimlach en met weemoed.
José Buur vertelt over hoe zij Kees vijftig jaar geleden ontmoette, tijdens de eerste weken van de studie. ‘Het was liefde op het eerste gezicht,’ zegt ze. ‘Kees zei: als zij het niet wordt, dan niemand. En ik keek de collegezaal in en zag alleen hem.’ Arnold Slaghek brengt een muzikaal eerbetoon met het chanson Laat me / Vivre. Een van Kees’ favoriete liederen. José glimlacht: ‘Bij Nederlands was iedereen welkom. Er waren geen groepjes. We hoorden allemaal bij elkaar.’
‘Nu lijkt het kleiner, maar het is zó leuk om alles weer terug te zien. Alles is anders, maar het voelt vertrouwd’
‘Alles is anders, maar het voelt vertrouwd’
Ook Ineke Kemper deelt haar herinneringen. ’Ik heb bij de VU een van mijn beste vriendinnen leren kennen. We zien elkaar nog vier tot zes keer per jaar.’ Ze kijkt om zich heen: ‘Toen ik aan de VU begon, was ik nog maar twee keer in Amsterdam geweest. De VU leek toen zó groot. Nu lijkt het kleiner, maar het is zó leuk om alles weer terug te zien. Alles is anders, maar het voelt vertrouwd.’
Terug naar het dagelijks leven van toen
Frank Dijkstra haalt een klein boekje tevoorschijn: Leuk voor later. Vijftien gewone werkdagen uit de tijd toen de VU honderd werd. “Het verscheen toen de VU honderd jaar bestond, in 1980,” vertelt hij. “Het laat zien hoe het dagelijks leven van mensen op de VU er toen uitzag. Niet de hoogleraren of de grote momenten, maar de gewone werkdagen. Juist dat maakt het zo herkenbaar.” Een van de geïnterviewden uit die tijd was professor Leendert Strengholt. Vroeg overleden, maar in de herinnering leeft hij voort.
Docenten met een blijvende indruk
Emeritus hoogleraar Roel Zemel geeft een korte terugblik op de docenten van toen. Deze groep studenten was in die tijd één van de eerste die hij als jong docent college mocht geven. Hij herinnert zich collega Fred de Bree, met wie hij een kamer deelde. ‘Er klonk altijd hard gelach bij ons.’
Een generatie met liefde voor het vak
Roel Zemel kijkt terug op zijn studenten: “Het was een prettige generatie. Ze begrepen dat het om het vak ging, niet om de cijfers. Daarna werd dat anders: toen kwamen de vragen: ‘Moeten we dat allemaal lezen?’ Maar jullie hadden brede, intellectuele belangstelling. Dat maakte deze groep bijzonder.’
Een idee voor de toekomst
Aan het einde van de avond klinkt een nieuw voorstel: om de duizenden boeken die de alumni in de loop der jaren hebben verzameld, samen te doneren. ‘We hebben er samen wel meer dan tienduizend,” zegt Baad Loos. “Laten we ze delen, net als onze verhalen.’