De klimaatcrisis kan alleen worden opgelost als genoeg mensen op de planeet samenwerken en hun CO2-uitstoot verminderen. Toch hangt het er niet vanaf of een individu haar steentje bijdraagt. Dit roept de vraag op: waarom zou je je uitstoot verminderen als het verspilde moeite lijkt?
Met mijn collega Phil Robichaud, twee promovendi Dominik Boll en Tessa Supèr, en postdoc Annalisa Costella, werk ik vanuit verschillende invalshoeken aan dit probleem:
1. Vasthouden aan een CO2-intensieve levensstijl is niet “universaliseerbaar”. Je wilt dat anderen hun uitstoot verminderen en moet geen uitzondering maken voor jezelf. Toch zijn deze redenen controversieel en ik probeer ze te begrijpen.
2. Een tweede idee is dat, zelfs als je gedrag geen verschil maakt, het toch symbolische waarde kan hebben. Een veganistische levensstijl kan bijvoorbeeld uitdrukken dat je om het klimaat geeft en opkomt voor toekomstige generaties. Met Tessa onderzoek ik of dergelijk symbolisch gedrag waardevol is.
3. Deze sociale dilemma’s lijken erg op de persoonlijke dilemma’s die we allemaal kennen. Waarom zou je bijvoorbeeld vanmiddag sporten als je doel om aan het eind van het jaar gezond te zijn daar niet van afhangt? Tessa onderzoekt of oplossingen voor dergelijke persoonlijke dilemma’s ook kunnen werken in de collectieve context.
4. Sommige partijen nemen hun verantwoordelijkheid om hun uitstoot te verminderen, terwijl anderen het laten afweten. Zelfs als alle landen hun beloften voor klimaatmitigatie nakomen, is er meer nodig om klimaatschade te voorkomen. Dominik onderzoekt de vraag: wie moet zulke “verantwoordelijkheidsgaten” opvullen?
5. Precommitment strategieën helpen om de verleiding te weerstaan om over te lopen. Door je vooraf vast te leggen, maak je het voor je toekomstige zelf moeilijker om over te lopen. Als je bijvoorbeeld minder vlees wilt eten, kun je je vrienden vertellen dat je een “30 dagen vegan challenge” doet. Annalisa stelt de vraag: moeten we zulke strategieën vaker inzetten?
Jan Willem Wieland