Om een nieuw medicijn of materiaal te maken, worden er vaak veel verschillende reacties geprobeerd die vaak niet blijken te werken. Het zou veel handiger zijn als er al van tevoren een simulatie gedaan kan worden, die niet alleen zegt of je dit medicijn kan maken, maar ook welke stoffen je daarvoor nodig hebt. Hiervoor zijn verschillende kwantumchemische programma’s ontwikkeld, allemaal met hun eigen voor- en nadelen.
Een probleem van al deze kwantumchemische programma’s is dat ze vaak heel goed werken voor sterke bindingen, maar voor zwakkere bindingen, zoals Van der Waals bindingen of de waterstofbruggen die ons DNA bij elkaar houden, werken ze een stuk minder goed. Daarom onderzocht natuurkundige Kimberly Daas hoe de natuurkunde en de wiskunde achter deze zwakkere interacties beter te beschrijven zijn, met behulp van nieuwe methodes.
Nieuwe methode met groot effect
Daas’ nieuw ontwikkelde methode lijkt op het eerste gezicht alleen specifiek bruikbaar, omdat ze gebruikt gaan worden door andere onderzoekers die kwantumchemische berekeningen doen. Maar, deze wetenschappers doen deze berekeningen voor bijvoorbeeld ASML, Shell of Janssen om nieuwe materialen, brandstoffen en medicijnen te ontwikkelen. Hierdoor kan de nieuwe methode er dus indirect voor zorgen dat er bijvoorbeeld een nieuw medicijn ontwikkeld wordt voor een, op dit moment, dodelijk ziekte. Omdat de onderzoekers nu beter de zwakkere, maar belangrijke, interacties kunnen beschrijven tussen het medicijn en de receptoren in onze cellen.
Meer informatie over het proefschrift