Leren bewegen door uitproberen
Uitproberen is een belangrijk ingrediënt voor het leren van bewegingen. Het uitproberen (“exploratie”) is echter moeilijk te meten. Het meten van het uitproberen van een beweging kan als mensen de hoeveelheid uitproberen reguleren op basis van het succes of het falen van de meest recente beweging die ze maakten. Dit blijkt uit het onderzoek van bewegingswetenschapper Nina van Mastrigt die ook de relatie tussen uitproberen en leren van een staptaak onderzocht, maar daar geen verband in vond. Wel blijkt dat het geven van expliciete feedback over het succes of falen van een beweging tot impliciet leren kan leiden.
Van Mastrigt: “Wie beweegt, heeft geleerd hoe te bewegen. In mijn onderzoek richt ik me op een specifieke vorm van feedback: of een beweging wel of niet succesvol is. Mensen kunnen van deze simpele feedback motorisch leren, wat toepassingen kan hebben in de revalidatie, in de motorische ontwikkeling van kinderen en in de context van sport.”
Beloningsfeedback
Van Mastrigt voerde balans- en stapexperiment met gezonde volwassenen, waarbij zij keek hoe zij hun bewegingen varieerden na beloningsfeedback over of hun beweging goed, of juist fout was. “In het stapexperiment en een reiktaak keken we daarnaast in welk mate zij leerden van zulke beloningsfeedback. Om onze methode voor het meten van uitproberen te valideren, deden we daarnaast computersimulaties van het leren”, aldus Van Mastrigt.
Beperkte feedback
Het geven van beperkte feedback over de uitkomst van een beweging kan er voor zorgen dat datgene wat je leert, langer behouden blijft. Van Mastrigt: “De vraag is hoe we dit type leren kunnen benutten. We hebben daarom geprobeerd het uitproberen te meten in bewegingstaken, waarbij we een manier bedachten om variabiliteit in onze bewegingen door uitproberen te scheiden van variabiliteit door onvermijdelijke ruis. We vonden in deze taak alleen geen relatie tussen uitproberen en motorisch leren.”
Meer informatie over het proefschrift