Dag één: Kaarten op tafel, je lichaam en je geest en zomerregen
De avond ervoor was er een welkomstdiner, dat ik miste toen ik nog onderweg was, maar tegen de ochtend was ik klaar voor het echte spektakel.
Na een warm welkom werden we in de bekende traditie van introducties gegooid, te beginnen met je naam (natuurlijk), waar je vandaan komt en dan "Vertel me wie je bent". Maar deze keer moest je antwoorden met behulp van een kaart uit een stapel Dixit, een bordspel om verhalen te vertellen.
Ieder van ons koos een kaart met een afbeelding, die willekeurig en onverwacht persoonlijk was en gebruikte die om iets over onszelf te delen. Geen overpeinzingen. Gewoon praten. In vijf minuten wist ik dingen over mensen die ik in vijf weken niet had geraden.
Daarna werd er een open sessie gehouden met de Aurora Studentenraad en mochten wij, de ambassadeurs, onze ervaringen tot nu toe delen. Het was een uitwisseling van gedachten, observaties en hoe het is om de Aurora missie over campussen en landen heen te dragen.
Na de lunch gingen we naar het Sportinstituut van de Universiteit van Innsbruck voor een paar lezingen over het conferentiethema gezondheid en welzijn. De eerste door Benedikt Hösl richtte zich op de wetenschappelijk onderbouwde voordelen van lichaamsbeweging en de positieve invloed ervan op de geestelijke gezondheid, en de tweede onder leiding van Stefanie Schöttl richtte zich op het veranderen van slechte gewoonten zoals roken in goede gewoonten zoals lichaamsbeweging. Beide sessies waren boeiend en herinnerden ons eraan dat welzijn niet abstract is. Het zit in je lichaam. Het zit in je dagelijkse keuzes.
Niels Hexspoor gaf een vervolgsessie, die voortbouwde op de open dialoog eerder op de dag, en die ons opnieuw grondde in waar Aurora voor staat: samenwerking, verbinding en studentgedreven verandering op universiteiten.
We sloten de dag af op het jaarlijkse Summer Festival van de universiteit, een evenement voor medewerkers en studenten om tot rust te komen. Er was muziek, eten, drinken en toen eindigde de avond zoals de beste eindigen: muziek vermengde zich met regen en vreemden werden langzaam vrienden.
Dag twee: Samen leren we, samen staan we op: peer-learning, beachvolleybal en hamburgers na afloop
De tweede dag begon met een verandering van tempo, geen kaarten deze keer, maar iets dat nog intiemer was: een sessie met leeftijdsgenoten, georganiseerd om reflectie te stimuleren door middel van eenvoudige aanwijzingen en roterende gesprekken. We verplaatsten ons in kleine groepen, vijf thema's, vijf rondes, vijf verschillende soorten verbindingen.
We spraken over wat ons gevormd heeft, onze persoonlijke doelen en hoe we het beste leren. We speelden een taalspel, waarbij iedereen een woord in zijn moedertaal moest delen dat geen directe vertaling in het Engels had. En we eindigden met het maken van een gezamenlijke afspeellijst met liedjes als herinnering aan onze tijd in Innsbruck.
Die laatste sessie is me bijgebleven. Het was minder een spel en meer een tijdscapsule. Ik hou van muziek en er is iets speciaals aan hoe één liedje je terug in de tijd kan brengen.
Na de lunch kwam het moment waar ik stiekem al bang voor was: beachvolleybal.
Ik had nog nooit echt goed gespeeld, maar we werden aangemoedigd om het te proberen met de geruststellende bewering dat "het geen pijn doet om het te proberen". Spoiler: het doet pijn, maar eerlijk? Het was het waard. Er was gelach, chaos, zachte competitie en veel "kom op!" energie. Of je nu naar de bal dook of hem helemaal ontweek, je maakte deel uit van het spel. Bij de tweede wedstrijd wist ik twee dingen:
Ik ben hier niet voor gemaakt.
Ik kan het beter bij Pilates houden.
We sloten de dag af met een hamburgerparty en een beetje barhoppen door de gezellige straten van Innsbruck.
Finale: Inpakken, tijdreizen door Tirol en tot ziens voor nu
Op dag drie bleven namen zonder naamplaatjes hangen en begonnen de interne grappen zich te vormen.
Terwijl anderen zich klaarmaakten voor de volleybalfinales, besloten mijn partner van de VU en ik een plaatselijke suggestie op te volgen en gingen we brunchen. Daarna gingen we terug in de tijd met de VR-activiteit van Experience Tirol, waarna we door de Hofkirche en het museum wandelden langs geschiedenis, kunst en stilte.
Daarna baanden we ons een weg door de oude stad. Ik dwaalde langs het Gouden Dak, de Swarovski-showroom, ving een glimp op van de Nordkette-bergen en vulde onze zakken met souvenirs.
Natuurlijk miste ik traditiegetrouw het officiële afscheid. We sloten de dag af met een informele wandeling (die ik niet voltooide), een gezamenlijk diner en sobremesa (Spaans voor ontspannen/bespreking na het diner) - ik heb wel iets geleerd van het taalspel!
Ik arriveerde onzeker over wat ik volledig kon verwachten. Ik vertrok met nieuwe verhalen, nieuwe vrienden en een afspeellijst die me nog steeds doet glimlachen. Bedankt Aurora, tot het volgende evenement
Door Ruth Femicit Dala
