Winnaar bachelorscriptieprijs
De scriptie ‘De terbeschikkingstellingsmaatregel als straf: een onderzoek naar het juridisch onderscheid tussen straffen en maatregelen vanuit rechtstheoretisch perspectief’ van Miray Oglakçi is winnaar van de bachelorscriptieprijs. Miray legt op heldere wijze uit dat de terbeschikkingstellingsmaatregel juridisch gesproken geen straf mag worden genoemd maar dat er desalniettemin binnen de rechtstheorie goede redenen bestaan om de maatregel wél als straf te beschouwen.
De commissie vindt het bijzonder om in een bachelorscriptie een zo kritische en zelfstandige beschouwing van een centraal deel van het Nederlandse strafrecht tegen te komen. Miray werkt hiertoe in een goed geschreven en logisch opgebouwd betoog de rechtstheorieën van H.L.A. Hart en Immanuel Kant helder uit. Ze maakt gebruik van een groot aantal bronnen, waaronder originele rechtsfilosofische teksten. Ze interpreteert deze bronnen op controleerbare wijze en haalt de gevonden rechtstheoretische argumenten op een zelfstandige wijze aan om een helder standpunt in te nemen in de rechtswetenschappelijke discussie over de terbeschikkingstellingsmaatregel. Zo wil Miray de wetgever met argumenten ertoe dwingen om opnieuw na te denken over deze maatregel en de inzet ervan beter te motiveren, zoals ze schrijft in de toelichting op de maatschappelijke relevantie van de scriptie.
Winnaar masterscriptieprijs
De scriptie van Jan-Hendrik Seelow is gekozen tot beste masterscriptie. Het werk van Jan-Hendrik combineert op briljante wijze juridisch-doctrinaire en sociaal-empirische onderzoeksmethoden en biedt een meeslepende verkenning van de kloof tussen het recht in de boeken en het recht in de praktijk. Als zodanig is het een schoolvoorbeeld van de kernwaarden van de VU.
De scriptie van Jan-Hendrik werpt niet alleen licht op deze kritieke discrepantie, maar verwoordt ook waarom deze ertoe doet en schetst wegen om deze discrepantie te overbruggen. Zijn zorgvuldig gestructureerde en grondig onderbouwde analyse richt zich op het gebruik van artikel 12 lid 4 van het IVBPR binnen Nederlandse binnenlandse rechtszaken over verblijfsvergunningen voor langdurig ingezetenen.
Door middel van dit onderzoek toont Jan-Hendrik aan dat verdragsbepalingen alleen hun juridische en sociale effectiviteit bereiken wanneer er actief een beroep op wordt gedaan - een inspanning die staat of valt met de kennis en betrokkenheid van beoefenaars van juridische beroepen. De implicaties van zijn bevindingen zijn niet alleen belangrijk voor het academisch discours, maar ook zeer relevant voor de rechtspraktijk. Voor deze uitzonderlijke bijdrage feliciteren we Jan-Hendrik van harte.