Magische mierennest
Een nieuwe functie met nieuwe uitdagingen. Voor nieuwbakken vice-decaan en portefeuillehouder onderwijs Pieter van Beukering staat het begin van het academische jaar ook in het teken van het begin van een nieuwe rol binnen de universiteit. Maar sommige dingen veranderen nooit. “Van de ene op de andere dag stroomt de campus als een soort mierennest vol met studenten; op trappen, op pleinen, in lokalen. Ik vind dat echt een magische uitstraling hebben.”
Want het is niet niets, beginnen aan een nieuwe studie of een nieuw jaar. Achter de vanzelfsprekendheid van weer een nieuw studiejaar, schuilt een hele wereld van keuzes en ambities. “Elke student heeft gekozen voor die studie en voor onze universiteit. Uiteindelijk is het aan ons om hen een rijke ervaring mee te geven, waardoor ze de campus weer kunnen verlaten zoals we voor ogen hebben: als kritische wereldburgers die willen bijdragen aan een betere wereld.”
“Elk van die individuele studenten valt onder onze verantwoordelijkheid. Dat motiveert me enorm. Al die verwachtingsvolle jongeren die elkaar leren kennen en een heel nieuw sociaal leven op de campus opbouwen; dat wij daar een bijdrage aan mogen leveren, vind ik enorm inspirerend.”
Hecht en amicaal team
Waar studenten voor het eerst de VU-campus betreden, zette Van Beukering zijn eerste stappen in het kantoor van het faculteitsbestuur, waar hij nu een plekje heeft aan ‘de andere kant van de tafel’. En dat bevalt goed, niet in de laatste plaats door de mensen met wie hij nu veel samenwerkt: “Het zijn ontzettend betrokken en hardwerkende teamplayers. Het is misschien een cliché, maar het is echt zo: het faculteitsbestuur is een hecht en amicaal team waar veel met elkaar gedeeld wordt en nauw wordt samengewerkt. Er zijn geen eilandjes die los van elkaar opereren. Natuurlijk zijn de verantwoordelijkheden verdeeld, maar je kan heel makkelijk even sparren, en zo krijg je altijd een goede second opinion op een bepaald vraagstuk.”
Een kleine keerzijde van Van Beukerings nieuwe rol is de enorme stroom e-mails die bij de functie hoort. “Ik kreeg altijd al veel mails, maar nu is helemaal het hek van de dam.” Gelukkig bestaat het leven in het faculteitsbestuur uit meer dan alleen maar verwoed een volle mailbox wegwerken. “We hebben appgroepjes in verschillende samenstellingen: voor onderwijs, het faculteitsbestuur, vice-decanen van de VU. Door contact via WhatsApp, heb je direct een kort moment van reflectie. Ook het kantoor van het faculteitsbestuur helpt daarbij. Het is een langgerekte serie van kamers. Om bij mijn eigen kamer te komen, moet ik eerst door die van Aletta. Dat is de cultuur: je loopt gewoon elkaars kamer binnen. Daardoor zijn de lijntjes heel kort, wat de samenwerking enorm ten goede komt.”
Een zichtbaar faculteitsbestuur
Waar de manier van werken van het faculteitsbestuur voor Van Beukering een eye opener was, speelt het werk van het bestuur zich over het algemeen af buiten het gezichtsveld van de meeste medewerkers aan de faculteit. “Opleidingsdirecteuren en -coördinatoren kennen de portefeuillehouder onderwijs nog wel, maar voor onderzoekers is dat veel minder het geval. Die hoeven niet altijd op de hoogte te zijn van alles wat het faculteitsbestuur doet, en dat vind ik een gemiste kans.”
“Ik denk dat het faculteitsbestuur moet staan voor de cultuur van de faculteit en de strategische richting die we inslaan. Dat moet via het faculteitsbestuur gecommuniceerd worden en dus is het belangrijk dat we goed zichtbaar zijn. Het is belangrijk dat iedereen de koers en cultuur van de faculteit kent, en ik heb het gevoel dat dat nu voor veel medewerkers niet het geval is. Die zijn begrijpelijkerwijs vooral bezig met hun eigen project of afdeling, maar niet met de faculteit.”
“Het heeft voor mij als onderzoeker ook een tijd gekost voordat ik het belang van de Bèta- of de VU-cultuur ontdekte. Nu ben ik er enthousiast over. Ik vind het bijzonder dat we zo'n grote organisatie hebben waarmee we invloed kunnen uitoefenen op de maatschappij. Maar willen we die olietanker - for lack of a better word - in de goede richting sturen, dan moet iedereen weten wie in de stuurhut staat en waarom we die koers gekozen hebben. Dat betekent dat we ook meer aan zichtbaarheid moeten doen. Ik wil me hiervoor inzetten in mijn nieuwe rol.”
Samenwerking
Gevraagd naar grote uitdagingen en verbeterpunten die hij wil aanpakken, heeft Van Beukering duidelijke ideeën – en een onalledaags metafoor om die uit te leggen: “Nauwere samenwerking tussen afdelingen is zeker iets dat aandacht verdient, omdat we in gezamenlijkheid veel van onze problemen kunnen oplossen. Ik zie het een beetje als de Europese Unie. Voorheen hadden we tijdverslindende grenzen, moesten we geld wisselen, paspoort laten zien. Dat hebben we allemaal niet meer, en we zijn als Europese Unie veel sterker dan als individuele Europese landen. Ik zeg niet dat we een Europese Unie moeten worden, maar ik geloof wel dat meer samenwerking ons helpt om efficiënter te worden.”
“Om een voorbeeld te noemen: Computer Science heeft te maken met enorm grote hoeveelheden studenten. Dat betekent dus ook dat elk jaar enorme hoeveelheden scripties en eindwerken begeleid en nagekeken moeten worden. Daar hebben ze gewoon niet de capaciteit voor, omdat ze zo exponentieel gegroeid zijn en de organisatie nog niet is meegegroeid. Toen kwam het idee: waarom gaan we niet kijken of bij andere afdelingen misschien capaciteit is om studenten te begeleiden?”
Kennis benutten
Volgens Van Beukering leidt een betere samenwerking niet alleen tot het verlichten van werkdruk bij afdelingen, maar kan het de onderlinge kennis vergroten. “De meeste afdelingen hebben steeds meer te maken met AI en andere computer-science gerelateerde vraagstukken. Het Instiuut voor Milieuvraagstukken (IVM), bijvoorbeeld, werkt steeds meer met AI en zou gebaat zijn bij studenten van Computer Science die in IVM-teams werken aan klimaatvoorspellingen of andere toepassingen. Dat is wat mij betreft een win-win optie. Afdelingen worden er beter van, want er wordt nieuwe kennis toegevoegd aan hun activiteiten, en Computer Science wordt verlicht, omdat ze minder studenten hebben om te begeleiden.”
“In de praktijk zal dat zal soms lastig zijn, omdat veel afdelingen het al druk genoeg hebben met zichzelf. Maar ik denk dat de oplossing in sommige gevallen bij samenwerking ligt. Je bevordert hiermee spreiding en kennisdeling. Zelf ben ik een duurzaamheidsonderzoeker. Om oplossingen voor duurzaamheid te bedenken, is interdisciplinariteit essentieel. En daarin is onze faculteit uniek: met zoveel verschillende afdelingen hebben we oneindig veel disciplines en kennis onder één dak. Laten we dat vooral benutten.”