Ghaeminia interviewde mensen die tussen 1995 en 2005 als alleenstaande minderjarige asielzoeker naar Nederland kwamen. Wat helpt en belemmert hen om hier hun leven op te bouwen? De focus ligt daarbij op het dagelijks leven, zoals de schoolloopbaan, het opbouwen van een sociaal netwerk en de emotionele verbondenheid met Nederland.
Ze ontdekte dat er te weinig ruimte is voor de diverse wensen van jonge asielzoekers. Zo heeft deze groep beperkte toegang tot het hoger onderwijs, kunnen jongeren die na hun achttiende geen verblijfsvergunning hebben vaak een periode niet naar school en zijn ze op allerlei gebieden sterk afhankelijk van anderen. Tegelijkertijd wordt van ze verwacht dat ze vanaf hun achttiende volledig zelfstandig zijn.
Ook komen de eisen die aan hun burgerschap worden gesteld niet overeen met de mogelijkheden. Zo wordt verwacht dat migranten werken, de taal goed spreken en zich verbonden voelen met Nederland. Een bijna onmogelijke opgave als zij geen toegang hebben tot onderwijs, geen verblijfsvergunning ontvangen en ook op andere manieren uitgesloten worden.
Langetermijn ondersteuning
Ghaeminia pleit voor meer aandacht voor ondersteuning op de langetermijn. Ook zouden er meer mogelijkheden moeten komen om na het achttiende levensjaar zonder verblijfsvergunning een opleiding te volgen. Verder zouden jongeren volgens Ghaeminia sneller een duurzaam toekomstperspectief geboden moeten krijgen door het verlenen van een verblijfsvergunning. Tot slot concludeert zij dat jonge asielzoekers behoefte hebben aan een duurzame relatie met een volwassene.