Elke antropologiestudent kent dit (en studenten van andere disciplines waarschijnlijk ook). Je bent op een verjaardagsfeestje en die kritische tante vraagt je: maar wat kun je later eigenlijk worden met je studie?
Je produceert zinnen met een mix van termen als 'intersubjectiviteit', 'epistemologieën', 'holistisch' en allerlei ander jargon dat je zelf na drie jaar studeren eigenlijk nog steeds niet begrijpt. Zou het niet fijn zijn als we makkelijker konden uitleggen wat we doen? En zou het niet mooi zijn als we het kunnen uitleggen aan degenen die de wetenschap financieren: zoals het grote publiek. Zoals je tante.
De beste manier om dat te doen is volgens docent Wiebe de Jong: show, don't tell, zoals journalisten zeggen. In zijn vak Future anthropology nemen derdejaars bachelorstudenten dat letterlijk. In dit laatste vak van het jaar maken studenten een productie - in de breedste zin van het woord - op basis van hun bachelorscriptie. In maximaal drie tot vijf minuten laten ze zien waarom hun productie belangrijk is en welk probleem ze aanpakken. Tijdens de cursus krijgen ze van professionele trainers les in storytelling en het maken van audiovisuele producties.
Een leuke bijkomstigheid van deze cursus is dat dit voor deze studenten, die op het punt staan af te studeren, een geweldige manier is om potentiële werkgevers te laten zien wat ze kunnen. Bovendien kunnen de studenten op de laatste cursusdag alvast oefenen, want dan mogen ze hun werk presenteren aan deskundigen. Dit jaar waren onder meer Clemence Ross, voormalig staatssecretaris van Volksgezondheid en Rabin Baldewsingh, Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme, aanwezig bij deze producties.
Dus de volgende keer dat deze studenten hun tante tegenkomen op een verjaardagsfeestje, zullen ze laten zien in plaats van vertellen, en wordt alles duidelijk.